Η ιστορία των πέτρινων γεφυριών στον ελλαδικό χώρο και τα Βαλκάνια είναι συνυφασμένη με την πίστη των ανθρώπων σε υπερφυσικές δυνάμεις που καθορίζουν το «στέριωμα» τους. Ο αρχιμάστορας πρέπει να καταβάλει φόρο σε μια απροσδιόριστη δύναμη, ώστε να  του επιτραπεί να περάσει στην απέναντι όχθη. Για να δαμαστούν τα στοιχεία της φύσης, απαιτείται μια θυσία. Αλλά και στη συνέχεια, αφού το γεφύρι στεριώσει, ο κίνδυνος παραμονεύει. Συχνά, κρεμούσαν στο ψηλότερο σημείο των γεφυριών ένα κουδούνι. Όταν αυτό ηχούσε από τις ορμητικές δυνάμεις του ανέμου, εξέπεμπε σήμα κινδύνου, μια προειδοποίηση ότι η διάβαση του γεφυριού δεν μπορεί να γίνει με ασφάλεια, ένα όριο που ο άνθρωπος δεν έπρεπε να περάσει.

Η βίντεο-ηχητική εγκατάσταση «Διάβαση» στηρίζεται στις τοπικές αφηγήσεις που περιγράφουν την προσπάθεια του αρχιμάστορα ως μια απόπειρα συνδιαλλαγής με τη φύση. Ο ήχος από το αναρτημένο κουδούνι, στην καμάρα του κτίσματος, έμοιαζε να γεφυρώνει αυτόν τον διάλογο. Η ηχητική παύση-αδράνεια ως έκφραση νηνεμίας λειτουργούσε ως ελευθερία διέλευσης, ως ανθρώπινη επικράτηση. Το έργο καλεί τον θεατή να αντιπαρατεθεί συμβολικά στην κυρίαρχη φαινομενική «νηνεμία». Αποτελεί προτροπή για εγρήγορση.

Έκθεση:
ΤΕΧΝΗ | ΜΗ ΤΕΧΝΗ, RE-Culture 4, Σκαγιοπούλειο Κέντρο – Αγορά Αργύρη – Πρώην Δημοτικά Λουτρά, επιμ. Θανάσης Μουτσόπουλος, Πάτρα, 2016